Jan De Maeyer                                    Oostende 07.06.1951

De werken van Jan De Maeyer presenteren zich als monologen naar de toeschouwer. Ze ontstaan echter uit dialogen die de kunstenaars haast dagelijks voert met anderen en heel speciaal ook met zichzelf, een soort interne dialoog. Deze dialogen zijn steeds anders, wisselend, want de kunstenaar is vandaag anders dan gisteren. Zijn ervaringen worden dus niet alleen voortdurend beïnvloed door anderen maar ook door zijn eigen ‘zijn’. Een lange reeks van dialogen kristalliseert uiteindelijk tot een monoloog die aan het publiek wordt getoond en die uitnodigt voor verdere reflectie. In die zin wil Jan De Maeyer nooit spreken van een kunstwerk dat af, het smeekt altijd als het ware om continuering. Het kunstwerk wordt op die wijze verder voltooid door de beschouwer, de kijker. Zij zijn voor hem dus actieve en belangrijke participanten. Commentaren stimuleren voor een groot deel het werk dat later komt.

Jan De Maeyer is van mening dat geestelijke dichtslibbing absoluut dient te worden vermeden. Meer dan rationele benaderingen kan kunst gevoelens en emoties bespelen. Kunst spreekt een universele taal. Hij wil de kijkers confronteren met een non-verbale onuitgesproken boodschap. Van de kijkers wordt verwacht dat zijn visuele taal weer omgezet wordt naar het concrete verhaal van alledag. Deze werken zijn dan ook, wat de kunstenaar betreft, enkel dan geslaagd, indien ze als een spiegel fungeren en uitnodigen tot dialoog… maar vooral ook actie.

Het aanschouwen en het interpreteren van de elementen in de kunstwerken moet leiden tot het vinden, het vormen, het verrijken en het verdiepen van ons leven. In de hermeneutische confrontatie met kunst kunnen gedachten gestimuleerd worden. De kijkers worden verondersteld een exegese van het werk te maken en er de verschillende lagen te leren in ontdekken, te begrijpen, te  interpreteren en om te zetten.

De schrootassemblages worden gemaakt van ‘objets trouvés’ waarbij de kunstenaar zich hoogstens beperkt tot een verkorten of wegzagen van een stuk metaal en of, indien het mogelijk is, buigen van het metaal. Het maakt de zoektocht naar gevonden voorwerpen extra lastig en het assembleren ingewikkelder. Meer en meer worden in recentere werken, buiten metaal, nog andere materialen gebruikt.